Vanaf deze aflevering ga ik, Tibbe, proberen om de blogs schrijven (als het mij lukt):

Als het najaar weer daar is gaat het Schoorlse Duingebied weer van het slot en kunnen we daar weer lekker loslopen. En dus ook dit jaar weer een herfstwandeling die georganiseerd is door Mikal, het baasje van Twirre. Er waren weer vele stabij-vriendjes en -vriendinnetjes mee door de duinen. Ik loop zoals gebruikelijk weer lekker veel vooraan, maar hou mijn baasjes goed in de gaten. Maar het rennen, snuffelen en ravotten staat voorop. Het is voor de baasjes dubbel genieten. Niet alleen ik geniet, zij zien veel lekker spelende honden en ontspannen baasjes maar ook een prachtige dag met veel heide die in bloei staat.

Later in de maand staat er ineens eens caravan met een stuur er in voor het huis. Ik weet niet wat ze van plan zijn met dat ding dat ze camper noemen, maar het lijkt er op dat we op reis gaan. En dan zit ik niet in mijn bench in de auto, maar ineens in die caravan die zelf rijdt met de baasjes voorin en ik op de bank. Ik kan ook hier lekker naar buiten kijken en dat is best leuk.

Het alleen vervelend dat ik nu niet op het bed kan wat in de caravan wel lukt. Ik heb al zitten kijken hoe ik op dat hoge bed kom, maar dat is voor mij echt te hoog. Jammer…

Het baasje en het vrouwtjes hadden natuurlijk ook de fietskar meegenomen. Niet mijn favoriet, maar goed het lijkt inmiddels te wennen en als ze dan weer zo nodig moeten fietsen weet ik me te beheersen en niet te blaffen. Ik ben nog niet helemaal op mijn gemak en maak ze zo wel erg blij.
Na een paar dagen met veel in die fietskar komen we uiteindelijk in Drente aan en joh, daar is het lekker rennen in de bossen. Dat is toch meer mijn ding. Zo’n lekkere plaats om te rennen is er ook bij de RCN-camping het Grote Bos’, waar we de laatste stop maakten.

Al met al vond ik het weekje op pad met die camper wel leuk en ook in de restaurantjes was het prima te doen met alle aandacht die ik kreeg. Alleen dat hoge bed: geef mij maar de vertrouwde caravan.