Lekker weer thuis na al dat gereis de afgelopen maanden. Dat dacht ik. Nou data ik mis want plotseling kwamen er mensen allerlei dingen om het huis zetten. Steigers noemen ze die en dat vond ik maar zo-zo, vooral ook omdat ik niet meer goed de tuin in kom. Maar dat was nog niet alles: plotseling begonnen ze een een enorm kabaal te maken en niet eventjes maar de hele dag door. De gevel opnieuw voegen heet dat maar ik vind het maar helemaal niets. Alle rust was verdwenen en ik moest me daar maar in schikken en eerlijk gezegd ging dat best aardig. Gelukkig gingen de dagelijkse grote wandelingen wel door!

November is trouwens ook de maand dat ik een paar nachtjes uit logeren ga bij ’t Schipperke in Bobeldijk. Baasje en vrouwtje gaan dan met zijn tweeën op stap en ik mag de hele dag spelen met andere honden. Best vermoeiend hoor en ik blaf dan ook veel meer dan anders. Mijn stembanden zijn dat niet gewend en ik ben telkens behoorlijk schor als ik weer naar huis ga.

Deze keer was er ook een hele bijzondere verrassing want de mensendochter van het baasje krijgt ook een hond. Hij heet Toby en ik ben wel erg nieuwsgierig naar mijn nieuwe vriendje, want ik ga er natuurlijk vanuit dat we vriendjes worden.

Nou de eerste kennismaking met Toby is er geweest en hij is ook al bij mij op visite geweest. Ik denk dat het prima gaat lukken maar hij moet nog wel een beetje groeien. Hij is nu nog klein maar ook onvermoeibaar. Ik krijg helemaal geen rust meer en als ie bij mij op visite is geweest ben ik helemaal kapot. Maar afwachten hoe dat in de komende maanden gaat worden.

December is natuurlijk ook weer de tijd van Sinterklaas en Kerstmis en ik mag weer op de kaarten die verstuurd gaan worden. Na een aantal mislukte pogingen vinden ze dat ik er goed op sta. Ik had natuurlijk ook mijn best gedaan om er voor te zorgen dat baasje en vrouwtje er ook goed op stonden. Dat was prima gelukt en iedereen vond de kaart leuk.

Vervelend is het wel dat het buiten steeds drukker wordt met knallen en ander vuurwerk en daar ben ik erg bang van. Ik weet dan niet meer waar het veilig is en wil dan ook zeker naar huis als ik buiten loop. Ik sleur mijn hondenmens dan zo snel mogelijk naar huis want je weet maar nooit wat voor ongelukken er kunnen gebeuren. Gelukkig mag ik de laatste dagen van het jaar uit logeren naar dierenpension Juco in Bobeldijk. Daar is het lekker rustig, heerlijk. Ik hoop dat ik daar een volgende keer weer naar toe mag. Of ik neem mijn hondenmensen mee naar een plekje waar geen vuurwerk is. Dat is ook prima.