De rust is voorbij. Nadat mijn hondenmensen al hadden besloten om het huis opnieuw te laten voegen, hebben ze nu gekozen voor een nieuwe keuken. Dat betekent voor mij dat ik niet alleen in de herrie zit, maar ook steeds opgesloten word in de woonkamer.

Eerst komt hondenmensen-neef Dennis het baasje helpen met het slopen van de oude keuken en daarna wordt met een enorm kabaal de tegels van de muur gehaald.

Als je dan denkt dat het wat rustiger wordt dan komt er iemand die in de keuken allemaal gleuven gaat hakken. Zit ik weer in de herrie. Het volgende bezoek is wat rustiger, maar ook minder ‘leuk’. De stukadoor vindt namelijk honden wel prima maar ook niet echt leuk. En dat terwijl ik elke keer dat hij binnenkomt erg mijn best doe om hem welkom te heten. Ik begrijp er echt helemaal niets van.

Daarna wordt het wat rustiger, maar de keuken lijkt helemaal niet meer op wat het was. Het baasje zegt dat het nu moet drogen en dat er dan weer mannen komen om het verder in orde te maken. Nou dat in orde maken dat lijkt nergens op. Er komt iemand met een vrachtwagen en het hele huis wordt volgezet met dozen. Ook mijn bench wordt helemaal verstopt achter de dozen. Waar blijft mijn huis en mijn eigen, veilige plekje nou? Gelukkig mag ik in mijn reisbench slapen boven in de slaapkamer van mijn hondenmensen.

En inderdaad daarna lijkt het wat te gaan veranderen. Er komen allerlei mannen die van alles in de keuken gaan maken. En het allerbelangrijkste is dat ze het allemaal fijn vinden dat ik ze hartstochtelijk begroet. En dat doe ik natuurlijk elke keer weer. Aan het einde van de dag hebben ze de helft gedaan en de volgende dag komt er echt schot in en kan ik vanuit mijn bench de tuin weer zien: alle dozen verdwijnen een voor een. 
De dag daarna is er weer iemand en die is weer iets met de muren gaan doen. Weer een dag later is iemand op de vloer bezig en zit me nou echt af te vragen wanneer ik nou gewoon weer kan eten op mijn vertrouwde plek. Nouja, vertrouwd? Alles is anders geworden alleen de plek in het huis is het zelfde. Maar effe wennen denk ik.