Best een bijzondere week als ik nu eens achterom kijk. Het begon eigenlijk best erg leuk toen ik met mijn hondenmensen op pad ging. Ik werd in de auto geholpen en we gingen verder rijden dan normaal. Dat maakte me wel erg nieuwsgierig. Toen ik eindelijk uit de auto mocht was ik bijna niet meer te houden, want ik rook allerlei Fryske Hounen: Ik was naar een hondenspeeltuin gebracht in Deventer en ze hadden daar een middag alleen voor Friese Stabij’s en Wetterhounen. Dikke pret dus.

Ik moest alleen wel steeds goed opletten of de baasjes wel bij mij bleven want ja, ze zijn zo verdwaald en dan heb ik een probleem om weer thuis te komen. Maar het ging goed en ik had voldoende tijd om lekker op verkenning te gaan en kennis te maken met al die andere honden. Dat mag voor mij zeker nog een keer.

Naast mijn gebruikelijke uitstapjes naar het Twiske en het Purmerbos zijn we nog weer even op pad geweest voor de caravan met het stuur.

Later zijn we weer behoorlijk ver gaan rijden naar een mevrouw die Karin Schalken heet. Zij zegt dat zij me kan helpen met stressverwerking. Geen flauw idee wat dat is, maar het schijnt iets te maken te hebben met mijn reacties op heftige knallen van bijvoorbeeld vuurwerk. Nou dat vind ik zelf niets bijzonders want het is gewoon eng, punt. Maar goed, als mijn hondenmensen denken dat het goed voor me is, dan laat ik ze maar hun gang gaan. Ik zal je vertellen wat ze allemaal met me uithalen:

Ik kom dus op een goed moment aan in een soort knuffeltuin. Best wel spannend want er zijn allemaal onbekende dingen te voelen, te ruiken en te ontdekken. Maar goed, na wat rondsnuffelen wordt er iets aan mijn tuigje gehangen. Nou ja, prima denk ik, maar ineens beginnen die dingen te trillen. Da’s best eng en even later hoor ik allemaal vuurwerk in de verte. Dat komt uit een dingetje dat ze een geluidsbox noemen.

En terwijl ik dat vuurwerkgeluid hoor gaan die dingen aan mijn tuigje weer trillen. Dat is best ingewikkeld en als ze dan ook nog gaan strooien met voertjes en ander lekkers dan weet ik even niet meer waar ik mee bezig bent. Volgens mijn baasjes lijkt het er op dat ik niet zoveel aandacht meer heb voor het enge vuurwerkgeluid. Ook wen ik – natuurlijk – aan die trildingen tegen mijn lijf.

Hoe dan ook weet ik niet goed waar ze mee bezig zijn maar nadat het vuurwerkgeluid wat harder werd gezet en er wat knallen te horen waren, mocht ik weer even ongestoord rondsnuffelen. Daarna mochten we weer naar huis en die mevrouw die er bij was, zei dat ik over een week weer terug moet komen. Nou ik ben benieuwd wat ze dan weer gaan doen.