En zo gaande weg komen we in de laatste dagen van het jaar, zegt mijn baasje althans. Ik weet niet wat een jaar is, maar dan komen er feestdagen en dan gaan de mensen steeds meer vuurwerk afschieten. Eind december wordt het hoogtepunt, nou noem het maar beter een dieptepunt. 

Maar goed dat is natuurlijk wel de reden dat we steeds naar Hank gaan waarbij die mevrouw weer met die trildingen aan de gang gaat. Ik begin er een beetje aan te wennen en mijn baasje zegt dat ik inmiddels na een eerste schrik sneller herstel. Ook als we thuis zijn, gaat het volgens hem beter, maar dat komt natuurlijk omdat mijn vrouwtje heel snel met stukjes kaas aan komt zetten. En dat vind ik errug lekker…

De (december)visites die zijn geweest en er nog aan zitten te komen zijn leuk en gezellig, alhoewel het met Toby altijd even duurt voordat we onze rust hebben gevonden en we ieder onze eigen gang gaan. En straks met Kerstmis zijn er vier gezinnen op visite, terwijl wij tweetjes er ook zijn. Poeh, dat belooft wat.

Eerst moeten we weer naar Hank en tot mijn verrassing gaan we niet wandelen maar naar een boerderij. Daar worden we gezellig verwelkomd door twee soortgenoten, maar die worden snel in de cabine van een traktor geduwd. Beetje jammer, want dat had best leuk kunnen worden. En dan gaan we zelf een pad op naar een weiland of zo, terwijl er bij de stal mensen achterblijven. Waarom? Dat wordt al snel duidelijk: ik ruik kruit en hoor de knallen van echt vuurwerk. Ben ik er weer in getrapt. Gelukkig had mijn baasje zich goed voorbereid en kreeg ik veel stukjes kaas te eten en dan kan ik best veel aan. Ja veel en niet oneindig veel, want nadat ik gillende keukenmeiden hoor, is voor mij de maat vol. Ik ben er helemaal klaar mee en wil ook geen kaas meer: Hup terug naar de auto en naar huis.

Gelukkig vindt die mevrouw dat ook en gaan we weer snel op pad. Eindelijk weer rust en dat doen we allemaal vanwege feestdagen? Rare honden hoor, die mensen….