De sessies bij Karin Schalken zitten er op en het baasje zit te broeden op een artikel in het clubblad van de NVSW. Daar zullen ongetwijfeld mensen iets van vinden en misschien wordt het om die reden ook niet geplaatst. Vaststaat evenwel dat het delen van onze ervaringen nuttig is, want ik heb er echt wat aan. Vandaag zijn we voorlopig voor een laatste keer bij Karin geweest en zelfs de licht pistoolschoten brachten met niet echt van mijn stuk. Karin en mijn baasje vinden dat ik behoorlijke stappen heb gemaakt. Ik ben weer bereikbaar en herstel weer sneller. Soms schiet ik niet eens in de stress en daar ben ik zelf ook wel een beetje verbaasd over. Nu maar even zien dat we het de komende maanden vasthouden of verbeteren en misschien gaan we van het najaar nog een enkele keer naar Brabant.

Ik ben in elk geval een blijere hond en mijn baasjes vinden het ook erg fijn. Voor de komende tijd hebben we met zijn drieën een andere uitdaging want de jongste kleinzoon komt een dag in de week bij ons. En ik ben in die omstandigheden net als met andere kinderen enthousiast en nieuwsgierig. En mijn enthousiasme maakt dat ik een beetje onstuimig ben en dat gaat met een zuigeling niet samen. Ik ga dus langzaam wennen aan het bezoek van Lowen en ga op die dagen de komende tijd ook lekker veel naar het Schipperke in Bobeldijk. Dat kan ik thuis steeds langer even wennen (en de baasjes de rest van de dag ook), maar dan kan ik ook lekker spelen met allerlei hondenvriendjes. Dat lijkt dus op een win-win-situatie. Spannend dat zeker.

En nog even naar dat artikel in ‘De Fryske Hounen’. De baas gaat het opsturen en even overleggen met de redactie. Voor nu nemen we het hier even op:

Stressverwerking

Mijn Tjibbe is als Friese Stabijpup getest door de ervaren Klaas Zonnebeld en ik kon me verheugen op een behoorlijk stabiele en onderzoekende pup. Dat was natuurlijk fijn, want ik wilde met mijn nieuwe hond wel wat actieve dingen gaan doen en had al wat nagedacht over jachttrainingen.

Na het ophalen van de pup volgde natuurlijk een periode waarin onze Tjibbe moest wennen aan zijn nieuwe huis en dat allemaal zonder broertjes, zusjes en moeder Pleun. Dat was natuurlijk best spannend. Dat ging allemaal best aardig tot dat ene moment:

Na een dag of 10 liet ik voor het slapen gaan Tjibbe nog even in de tuin en toen gebeurde het: mijn buurman vond het nodig om een minuten-lang-durend vuurwerk af te steken en mijn nog onwennige pup raakte letterlijk in blinde paniek. En het was nota bene juni!

Hij vloog tegen alle hekken en schuttingen aan en ik wist na enige tijd Tjibbe te vangen. Hij beloonde mij met het besmeuren van mijn kleding met alle poep en urine die hij had laten lopen. Een trauma was daar!! Ik vertel dit wat uitgebreider om aan te geven, dat ik de overtuiging heb dat mijn in aanleg goede Tjibbe een soort PTSS had opgelopen en dat ik daar mee had te dealen. De buurman had mijn hond ‘stuk’ gemaakt.

In de loop van de tijd daarna probeerde ik op allerlei wijzen wegen te vinden om er voor te zorgen dat de hond weer normaal met harde geluiden kan omgaan en weer terug kan keren naar zijn oorspronkelijke aanleg. Daarbij moet je dan denken aan trainingen met (harde) geluiden, het verbinden van leuke associaties met dergelijke gebeurtenissen, voedingsupplementen, medicijnen, enz. Het bleek allemaal niet echt succes en dus hadden we te dealen met de ontstane situatie, ware het niet dat ik de indruk kreeg dat het allemaal wat heftiger begon te worden, terwijl hij in de richting van zijn vierde verjaardag ging. En dan valt je oog ineens op publicaties over stressverwerking en een soort EMDR voor honden. En dan blijkt ook iemand die ook dergelijke trainingen geeft, geen onbekende binnen de vereniging te zijn, in elk geval niet voor mij als JWSC-lid. Na enige tijd eens even gebeld over hoe dat werkt en of dat in de context van mijn hond iets zou kunnen zijn. En eens rustig verder nadenken en ondanks alle terughoudende en negatieve (en positieve) reacties uit je omgeving, toch maar de knoop doorgehakt om het te gaan proberen. Het is tenslotte geen training/therapie met stroom (wat sommigen denken) en in mijn ogen best diervriendelijk. Het is niet meer dan een stel trillende buzzers aan het tuigje hangen en deze door de trainer laten activeren, als er stress optreedt. De hond moet dan zijn aandacht verdelen tussen stress-veroorzakende factoren en iets ‘trillends’ (dit is mijn sterk versimpelde weergave).

Ik heb inmiddels een aantal sessies bij Karin Schalken gedaan en ik moet zeggen dat Tjibbe in eerste instantie de trillende buzzers aan zijn tuigje een rare, enge gewaarwording vond. Daar wende hij snel aan en alle harde geluiden, vuurwerk-knallen, etc kwamen zichtbaar minder binnen. Steeds in een iets andere omgeving en met andere afleidingen (en veel belonen) weer nieuwe sessies gedaan en er was een stijgende lijn te zien. Ook bij vuurwerk in de eigen omgeving werkt Tjibbe ineens weer bereikbaar en herstelde hij ook sneller. In de laatste sessie hebben we zelfs met lichte pistoolknallen gewerkt en dat doorstond hij ook prima: even opkijken en dan gewoon weer verder gaan met waar je mee bezig bent. Hoera!

Wetenschappelijk onderbouwd of niet: ik kan alleen maar vaststellen dat het bij Tjibbe werkt en dat wil ik graag delen met anderen die ook op zoek zijn. En reclame maken doe je voor bedrijven en ondernemers vanuit commercieel oogpunt. Dit is het delen van ervaringen met een methode die iemand aanbiedt en die je hond helpt. En natuurlijk zijn er voor- en tegenstanders van allerlei methodes. Dat mag en is alleen maar goed, maar van het delen van opgedane ervaringen, daar wordt niemand slechter van.

Als dit aanleiding geeft tot vragen, neem dan gerust even contact op. Mijn gegevens staan bij de JWSC in de rubriek ‘wie, wat, waar’ achterin deze ‘De Fryske Hounen’.

Peter van den Bosch