Vuurwerk

En dan ga je ‘s avonds de tuin in voor een laatste ‘plas’. Niets aan de hand en de rondsnuffelende Tjibbe wordt plotseling overvallen door een enorme knal. Hij schrikt hevig en voor hij zich überhaupt kan herstellen volgt er na een paar seconden nog een harde knal, en nog een, en nog een, en… De in totaal zes knallen zorgen bij Tjibbe voor een hevige en blinde paniek. Hij rent dwars door alles heen, knalt tegen schuttingen, muren en deuren. Om te voorkomen dat hij zich bezeert probeer ik hem te vangen. Even later lukt dat en ‘beloont’ Tjibbe me door zijn poep te laten lopen. Dat dringt niet direct tot me door, maar de geur wel. En ja het beestje moet weer zijn rust vinden, terwijl je hem niet mag troosten. Hij mag wel veiligheid krijgen en we hopen maar dat dit geen blijvend trauma oplevert. Zo jammer, vooral omdat hij het bij de fokker en ook bij ons zo goed deed met allerlei harde geluiden. En ja, wie rekent op vuurwerk op zo maar een doordeweekse avond midden juni. De verantwoordelijke idioot wordt bedankt.

De eerste regenwandelingen

Weer of geen weer: we moeten naar buiten en de eerste wandelingen voor baas en hond zijn een feit. Uiteraard weet ik hoe ik zelf reageer op regen, maar van Tjibbe is dat nog niet helemaal bekend. Al snel blijkt dat Tjibbe het allemaal geen punt vindt. Ook regen is hondenweer en dan in een andere betekenis dan in de spreekwoordelijke. Hij is kleddernat en feitelijk onverstoorbaar in zijn doen en laten. Dat kan van zijn baasje niet in dezelfde mate gezegd worden.  Dat geldt ook voor het feit dat Tjibbe gaandeweg een steeds natter en ieler hondje wordt: door de natte vacht blijft er minder hond over…

De camping

Het verblijf in de stacaravan moet een beetje zijn tweede huis worden en we zijn heel nieuwsgierig hoe dat gaat. Al snel blijkt de hoeveelheid prikkels enorm veel groter dan thuis. Logisch,  want de plekjes zijn niet. Enorm groot en iedereen ‘leeft’ buiten. Tjibbe heeft grote moeite om zich te onttrekken aan alle nieuwe en zeer interessante prikkels. Hij is het ook volstrekt niet eens met de verplichte benchrust die hij opgelegd krijgt en kan feitelijk ook geen goede slaap pakken. Bij mij dringt het beeld zich op. Van een peuter die omvalt van de slaap en steeds blijft zeggen dat het niet moe is.  Maar goed, het zal uiteindelijk moeten wennen en goed komen. Denk ik….

Strandbezoek

Voor ons hoort het strand bij de camping. We zijn nieuwsgierig wat Tjibbe hier van vindt, zo’n lange strook zand waar golven op en af rollen. En zout water niet te vergeten. Het wordt ons in elk geval al snel duidelijk, want hij vindt het heerlijk om te rennen langs de branding en ook het water is uitdagend. Daarbij is het natuurlijk super leuk dat er ook veel andere honden zijn en al snel is hij in een eerste speelpaleis beland, waardoor hij drijfnat en onder het  zand zit. Het is voor ons telkens weer een afweging die  we moeten maken als er andere honden naderen. We hebben Tjibbe aan een hele lang lijn en zitten steeds in het conflict tussen het socialiseren en opdoen van bewegingservaring enerzijds en het beschermen van de goede fysieke groei. Zijn botten en gewrichten blijven tenslotte nog lange tijd kwetsbaar en we willen dat onze Tjibbe wel een goed lijf heeft en houdt. We houden dus telkens de afweging bij grotere en lompere honden. Daarnaast biedt het fietskarretje in  wandelmodus ons uitkomsten. We kunnen hem behouden voor het mulle zand en naar geschikte plekken brengen. Hij kan bovendien beperkt worden in zijn beweging en verplichte rust krijgen. Wij sjouwen dus trouw elke keer met de kar door het mulle zand op weg naar….

Puppycursus

De lang verwachte puppycursus staat inmiddels ook voor de deur.  Zonder al te veel bijzondere verwachtingen gaan we naar de curuslocatie en al snel wordt duidelijk wat Tjibbe er van vindt. Hij is al door het dolle heen als de autobench nog niet eens open is.wat geweldig al die puppy’s. Als we eindelijk het veld mogen betreden hebben we het gevoel dat zijn riem een stuk langer wordt en krijgen op geen enkele manier echt contact met hem. De kynologisch instructeur Caitlin maant ons zijn aandacht te vragen en ook tijdens de oefeningen lijkt het een onmogelijke gave. Toch lukt er wel het een en ander, alhoewel de aandacht voor de hond er voor zorgt dat veel van het verhaal van de trainster wordt gemist. Als we om ons heen kijken komen we in elk geval tot de conclusie dat we niet de enige ijn met een ‘stuiterbal’. Uitdagingen te over dus en een bijzondere weg te gaan. Wie wilde er ook al weer een energieke hond in puppy-editie?